Лукша Міра. Дзікі птах верабей

Беласток: Orthdruk, 1992. — 92 с.Рэдка бралі замуж хлопцы з нашае вёскі дзяўчат з Залесу. Часам ездзілі за трыццаць вёрст у сваты на Падляшша, каб не браць дзевак згэтуль. Нават калі якая прыгледзелася, бацькі недазвалялі. Так расказвала маёй бабулі яе бабка Тэкля.Лес.
Дом.
На хутары.
Нінка, адно жыццё.
Федзік.
Хто мяне так навучыў?
Каму шчасце?
Грошы.
Душагрэйка.
На вялікай хаце.
Вера.
Бабка Тахвіля.
Сірата.
Ёсць час ліпаў і слёз.
Ваня ды Маня.
Дзікі птах верабей.
Вася-Васілёк.
Гандзя.
Усе цяпер дарагое.
Дзетачка мая.
Празяблы хлопчык.
Сланечнік.
Камень.
У Зяўровачцы павечарэла.
Клінок.
Ліза вярнулася ў Катух.