Лукша Міра. Замова

Вершы. — Беласток, 1993. — 82 с.Народжаным у Гайнаўцы.
Тата, сыпецца снег.
Дрэва.
Замова.
Адпушчаны грэх.
Не кажыце Спарце.
Як гэты студзень.
Штодзень шукаю непрысутнасць.
Не дзялю сябе.
Я лячу да тваіх рук.
Ходзіць па месце.
Час.
Фуга.
Сон расплюшчыў у табе вочы.
Матылёк.
Мястэчка.
Шагал.
У слотны вечар.
Места.
Выбраўся ты.
Як страшна.
У самотную.
Усмешка.
Жанчына.
Адыдзіце ад нас.
Маскі нашых твараў.
На табе хлеб.
Ем дзікі плод.
Кароткі сон.
Двое згорбленых.
Трава.
Застукаў у дзверы.
Светлы дом.
Пасаджу ў агародзе.
Ціха падае снег.
Адчыні ўсе брамы.
Мы беглі да белага горада.
Iду па разлеглым пляцы.
Агні апалі.
Рэчы сочаць за намі.
I гэты час прыходзіць.
У гэтым доме.
З казкі Андэрсена.
Быў час.
Дай мне сонца.
Баравыя.
Iдзе зіма.
Баюся я.
Я чую як па венах.
Дом не хоча.
Сэвілья.
Хто табе ўслед кінуў нож.
Будзем блукаць без мэты.
Якія добрыя мы.
У белай сукенцы.
Iду белым горадам.
Павесілі на сцяне...
Каласы.
Накопліваю словы.
Страціў я.
Канчаецца на мне.
Цікава.
Пакуль усё ў табе.
Крык.
I прыходзяць яны.
Завея.
Жывіца.
А калі.
Будуць судзіць паэта.
Атлантыда.
Горкая травіц.